🔉PONIEDZIAŁEK VI TYGODNIA PO ZESŁANIU DUCHA ŚWIĘTEGO. Rozmyślanie. Jak ważna jest ostatnia chwila życia?

Zdjęcie: Przenajświętszego sakramentu ,zbawienie dusz,Maryja,dusze oziębłe,zbliżamy się do śmierci ,Jezus,okazje do grzechu,o nabożeństwie,grzech niewdzięczności,doskonałość,łaski bożej,zmartwychwstanie ciał,g

Śmierć

„Gdy umrze człowiek bezbożny, ustanie wszystka nadzieja i oczekiwanie stroskanych zginie” — (Ks. Przyp. 11, 7).

PRZYGOTOWANIE. — Gdy zapytano pewnego poganina, co jest największym szczęściem na ziemi, odpowiedział: „Dobra śmierć”.

A cóż odpowie na takie pytanie Chrześcijanin, którego Wiara po­ucza, iż z chwilą śmierci rozpoczyna się wieczna euforia lub też wiekuiste cierpienie? Jakże więc są ważne: ta ostatnia chwila, to ostatnie tchnienie naszego życia. Od tej chwili zależy wieczność wszelakiego szczęścia lub też wieczność katuszy, życie zawsze szczęśliwe lub zawsze nieszczęśliwe. Pamiętajmy, iż Pan Jezus dlatego przyjął Śmierć tak gorzką i zelżywą, aby dobrą śmierć nam wyjednać. W tym też celu tak wzywa nas do Siebie, daje nam tyle światła, upomina, grożąc wielkimi karami, aby ta ostatnia chwila zastała nas w Łasce Bożej.

I. — Gdy zapytano Antystenesa, poganina, co jest największym szczęściem na ziemi, odrzekł: „Dobra śmierć”. A cóż odpowie Chrześcijanin, któ­rego Wiara poucza, iż z chwilą zgonu rozpoczyna się wieczność szczęścia lub cierpienia?… Gdybyśmy mieli losować, a na jednym losie widniał napis piekło, na drugim zaś Niebo, jakich byśmy do­kładali starań, by wybrać ten drugi.

Nieszczęśliwi skazańcy, którzy mają wybrać los rozstrzygający o ich życiu lub śmierci, z jakąż trwogą wyciągają po niego rękę, by dokonać wy­boru! Jakież przerażenie i ciebie ogarnie, gdy na­dejdzie owa ostatnia chwila i powiesz: Od tej chwili zależy me życie wieczne lub też śmierć wieczna, wieczne szczęście lub też wiekuista roz­pacz! Św. Bernardyn Sieneński opowiada o pe­wnym księciu, który umierając, rzekł z przeraże­niem: „Miałem tyle prowincji, tyle pałaców na tym świecie, jeżeli zaś umrę tej nocy, nie wiem, gdzie zamieszkam”. — Mój Jezu, co stanie się ze mną w ostatniej chwili mego życia? Nie dozwól, bym miał się zgubić i stracić Ciebie, Dobro Jedyne.

II. — jeżeli wierzysz, iż musisz umrzeć i iż jest wieczność, i iż jeden raz tylko się umiera, czyż nie postanowisz sobie w tej chwili czynić wszyst­ko możliwe, by zapewnić sobie śmierć szczęśliwą?

Św. Andrzej z Avellinu z trwogą mówił przy śmierci: Kto wie, jaki los mnie czeka w życiu przyszłym. Św. Ludwik Bertrand również z taką trwogą myślał o losie czekającym go w wieczno­ści, iż nie mógł usnąć pod wpływem prześladują­cej go myśli: Kto wie, czy się nie potępisz! — A ty nie drżysz, choć tylu grzechami jesteś obciążony?

Zaradź złemu póki czas, postanów sobie oddać się prawdziwie Panu Bogu i przynajmniej odtąd rozpocznij życie, które by cię nie martwiło, ale cie­szyło przy śmierci. Módl się, przystępuj do Sakramentów Świętych, porzuć niebezpieczne okazje, a jeżeli tego potrzeba, opuść świat i zapewnij sobie wiecz­ne zbawienie. Wiedz, iż dla zapewnienia sobie Nieba, nie ma zabezpieczenia, które by było zbyt wielkim.

Modlitwa.

Mój Drogi Zbawicielu, jakże jestem zobowią­zany względem Ciebie. Jakże mogłeś wyświadczyć tyle łask niewdzięcznikowi i zdrajcy, jakim jestem. Tyś mnie stworzył, a stwarzając mnie, wiedziałeś o zniewagach, jakie miałem Ci wyrządzić. Odkupi­łeś mnie przez Śmierć Swoją, a już wówczas było Ci wiadomo, jak będę niewdzięcznym względem Ciebie. Byłem zaślepiony, a Tyś mnie oświecił. By­łem zgubiony, Ty zaś mnie odnalazłeś; byłem Twym wrogiem, a Tyś mnie przyjacielem Swym uczynił.

O Boże Miłosierdzia, daj, bym poznał obowią­zki, jakie mam względem Ciebie. Spraw, abym opła­kiwał zniewagi, jakie Ci wyrządziłem. Pomścij się, dając mi wielki żal za grzechy ale nie karz mnie przez pozbawienie Twej Łaski i Miłości. Ojcze Przedwieczny, brzydzę się wszystkimi zniewaga­mi, jakie Ci wyrządziłem i nienawidzę ich nade wszystko. Zlituj się nade mną z Miłości ku Jezu­sowi. Królowo i Matko moja, Maryo, wspomóż mnie również Swym Orędownictwem. Amen.