17 GRUDNIA. Żywot Św. Łazarza, Biskupa z Marseille.

Zdjęcie: Św. Łazarz, Biskup Marsylii

17 grudnia

Żywot Św. Łazarza, biskupa z Marseille.

(Żył około Roku Pańskiego 70.)

Święty Łazarz żył za czasów Pana Jezusa. Pochodził z Betanii w okolicy Jerozolimy, gdzie posiadał, podobno obszerny majątek. Dla swej zamożności jak nie mniej dla znakomitego rodu, cieszył się Łazarz wielkim poważaniem u żydów. Ponieważ był człowiekiem bogobojnym i przestrzegał sumiennie przepisów prawa Mojżeszowego, dlatego miał serce otwarte dla Nauk Zbawiciela. Skoro tedy posłyszał o cudach i cudownym działaniu Jezusa Chrystusa, uwierzył weń jako w Mesjasza i Syna Bożego i przyłączył się do grona uczniów Jego. Z Pisma Świętego dowiadujemy się, iż Łazarz był nie tylko uczniem Pana Jezusa, ale nadto Jego przyjacielem. Tak go bowiem Sam Pan Jezus nazywa, kiedy mówi do Apostołów: »Łazarz, nasz przyjaciel, śpi«. A kiedy siostry Łazarza, Marta i Maria z Betanii, oznajmują Zbawicielowi, iż brat ich zachorował, czynią to słowy: ,,Panie, ten, którego miłujesz, jest chory”. Ojcowie Święci, tłumacząc przyczynę tej szczególnej przyjaźni Syna Bożego, powiadają, iż Zbawiciel kochał i cenił Łazarza dla jego anielskiej niewinności podobnie jak Św. Jana Apostoła. W domu Łazarza i Marty bywał Pan Jezus częstym gościem, znajdując w tej rodzinie szczerość serca i miłość, która czyniła ich godnymi Jego szczególnej przyjaźni.

Dla przyjaciela Swego, Św. Łazarza, zdziałał Zbawiciel wielki Cud, kiedy wskrzesił go z umarłych, chociaż już kilka dni spoczywał w grobie. Cud ten opisuje Jan Święty w jedenastym rozdziale swej Ewangelii. Gdy Łazarz zapadł w ciężką niemoc, dały obie siostry natychmiast znać Panu Jezusowi, iż przyjaciel Jego chory. Pan Jezus, który wtedy przebywał z tamtej strony Jordanu, nie wyruszył zaraz do ziemi żydowskiej do domu Łazarza; zaczekał jeszcze dwa dni; przyszedł dopiero wtedy do Betanii, gdy Łazarz już nie żył i w grobie był pochowany. Skoro Marta usłyszała, iż Pan Jezus nadchodzi, wybiegła Mu naprzeciw i rzekła: »Panie, gdybyś tu był, nie byłby umarł mój brat. ale i teraz wiem, iż o cokolwiek będziesz prosił Boga, da ci, Bóg”. Poczem uwiadomiła Marię, by powitała Mistrza. Maria powiedziała Zbawicielowi na powitanie te same pełne uwielbienia i ducha wiary słowa, którymi Marta Go pozdrowiła. Pan Jezus widząc smutek żydów, których się zebrała znaczna liczba, i łzy sióstr, sam się rozczulił i począł płakać. A żydzi patrząc na płacz Pana Jezusa mówili: »Oto, jak go miłował«. Ze łzami w oczach przybliżył się nasz Zbawiciel do grobu przyjaciela, kazał odsunąć kamień, którym zamknięto wejście do grobu. A podniósłszy oczy ku Niebu, rzekł; »Ojcze, dziękuję Ci, żeś mnie wysłuchał. A jam ci wiedział, iż mnie zawsze wysłuchujesz, alem rzekł dla ludu, który stoi dokoła, aby wierzyli, iżeś Ty Mnie posłał”. I zawołał głosem wielkim; »Łazarzu, wyjdź z grobu!” Zaledwie Zbawiciel te słowa wypowiedział, wyszedł nieboszczyk z grobu swego. Ręce i nogi miał jeszcze związane, a na twarzy chustę śmiertelną. Obecnych ogarnęło zdumienie; Chrystus dokonał cudu niebywałego. W pierwszej chwili nie wiedzieli, co o tym myśleć i mówić, ale wnet uznało wielu w Panu Jezusie Mesjasza Bożego i rozniosło daleko i szeroko sławę Jego. Niektórzy żydzi donieśli o cudzie tym faryzeuszom. Natychmiast zebrali się faryzeusze i kapłani żydowscy na naradę, coby z Panem Jezusem począć. Wiedzieli, iż nowy ten Cud zyska Chrystusowi jeszcze liczniejszych zwolenników; lękali się przeto, iż powaga ich się zachwieje. Kajfasz arcykapłan podał wniosek, żeby Pana Jezusa bezwzględnie usunąć, inaczej zginie cały naród; przyjdą Rzymianie i odbiorą im resztki swobody narodowej. Pożyteczniej jest, mówił, iż jeden człowiek umrze za lud, aniżeliby cały naród miał zginąć”.

Zgromadzeni zgodzili się na wniosek Kajfasza i uchwalili jednomyślnie śmierć Pana Jezusa. Równocześnie powzięli zamiar zgładzenia Łazarza. Ale nie wiedzieli, jakby się do czynu niecnego zabrać. Nie śmieli publicznie na śmierć go skazać, bo Łazarz wielki miał mir wśród ludu; przy tym trudno było wykazać występek który by mu można było zarzucić. Jakiś czas zostawili więc wedle tradycji Łazarza w spokoju. Dopiero gdy ukrzyżowali Pana Jezusa i ukamieniowali Świętego Szczepana, wszczęli jawne prześladowanie wszystkich Wyznawców Chrystusa. Łazarz schronił się wtenczas razem ze siostrami do miasteczka nadmorskiego Joppe. Skoro faryzeusze ich wyśledzili, posłali tam kilku siepaczy, którzy wsadzili ich na stary, spróchniały okręt bez masztu, żagli i steru; wyprowadzili statek na wysokie morze i opuścili go tam w mniemaniu, iż Łazarz i inni uwięzieni Chrześcijanie niebawem w nurtach zatoną. Pan Wszechmocny ocalił jednakże cudownie statek i zawiódł go szczęśliwie aż na wybrzeże francuskie koło Marsylii.

Marsylia słynęła już wtenczas jako bogate miasto. Mieszkańcy byli wprawdzie poganami, ale ludźmi dobrodusznymi. Widząc nadpływający bez żagla i steru statek, zdziwili się niezmiernie; poznawszy rozbitków, uznali w ich zachowaniu życia dzieło Boga Wszechmocnego. Chętnie słuchali nauk Łazarza o Jezusie Chrystusie i przyjmowali tłumnie Chrzest Święty. Łazarz, wyświęcony poprzednio przez Apostołów na biskupa, nie poprzestał na nauczaniu Marsylian; głosił Ewangelię również w całej okolicy. Pan Bóg dopomagał mu licznymi cudami; w krótkim czasie stanęło kilka kościołów, a wspaniałą świątynię diany poświęcił Łazarz na przybytek prawdziwej Służby Bożej. Trzydzieści lat sprawował Łazarz Święty swój urząd apostolski, a z roku na rok rosła liczba uczniów i wyznawców Chrystusowych. Chwalebny swój żywot zakończył wreszcie w 73. roku życia śmiercią męczeńską około roku 70. Starosta rzymski usiłował go długimi katuszami odwieść od Wiary Świętej, trzymał go przez pewien czas w ciemnym lochu i skazał wreszcie na ścięcie. Ciemne ono więzienie pokazują jeszcze dzisiaj w Marsylii; tam czczą także głowę Św. Łazarza.

Nauka moralna.

Łazarz Święty miłował Zbawiciela, bo wypełniał wiernie Jego Nauki, i zaskarbił sobie przez to szczególną Miłość Syna Bożego. Po wskrzeszeniu swoim miłował Pana Jezusa jeszcze serdeczniej z wdzięczności. Dar pokuty, wskrzeszenie ze śmierci grzechu, Dzieło Odkupienia, oto Łaski, które nas obowiązują do dozgonnej, wdzięcznej Miłości Pana Jezusa. Ale nie mniej i codzienne zachowywanie nas przy życiu obowiązuje nas do tego. Postanów sobie mocno, iż odtąd czasu życia swego do niczego innego używać nie będziesz jak do Służby Tego, Który ci życie dał i dotąd zachował; przecież codzienne zachowanie życia jest niejako codziennym nowym użyczaniem życia. „Każdej godziny i chwili, powiada Św. Augustyn, używam dóbr Twego Miłosierdzia. Ginąłbym co godzinę, gdybyś mnie nie strzegł. Codziennie bym umierał, gdybyś życia mego nie zachowywał”. Powiedz szczerze: „Jezu, Tobie żyję, Jezu, Tobie umieram”. Kto może szczerze powiedzieć: „Jezu, Tobie żyję”, to znaczy życia swego używam tylko na Twoją Służbę, ten może też śmiało rzec: „Jezu, Tobie umieram”, to jest umieram w Twojej Łasce, pod Twoją Opieką, z miłości ku Tobie. Kto zaś powiedzieć musi: Jezu, Tobie nie żyję; żyję światu, ciału, żądzom, mamonie, jakiż będzie jego koniec? Nic nie umiera w człowieku, co w człowieku nie żyło. jeżeli Pan Bóg nie żył w sercu twoim, to też z Panem Bogiem umierać nie będziesz. A kto nie umiera w Panu Bogu, idzie na potępienie. Bracie, proś Pana Jezusa, by żył w tobie i kiedyś wskrzesił cię na żywot wieczny.